....uspokojenie....
sobota, 12 listopada 2011
piątek, 11 listopada 2011
Poszukiwanie ciała...
... Płynie ciało i jego pamięć jest jak pamięć wody - gdzieś na dnie gęstniejącym są cząsteczki tamtych rąk, co krok zachwiały... Węszę. Szukam tamtego ciała, które wrosło w nerw mego życia. Gdzie jest to obce, to nieznane ciało? Co infekuje moje sumienie, które jest ustami DAIMONIONU... Aby powiedziało: zawsze możesz jeszcze raz...
... ale to będzie ostatni.
... ale to będzie ostatni.
***
Noszę wrażenie mokrej twarzy.
Włosy sprawdzam uporczywie,
Jakbym w deszczu.....
Nie widzę wyraźnie przez wodę.
Boję się szerzej otworzyć powieki.
Nie schnę - - nie pamiętam odkąd.
Trę twarzą o plecy przechodniów:
Kobiety są takie miękkie,
Mężczyźni tacy cierpliwi...
Podejdź i osusz moją twarz - -
Raz i doskonale.
Wiedz, że nie wymagam.
Ty - krew żywa i ciepło.
2006
niedziela, 6 listopada 2011
Z lektur...
"Możliwość przekładu języka nauki na język sztuki (...) musi zresztą wynikać z konsekwencji zasady pars pro toto w języku sztuki. Nauka jest częścią wszystkiego, a sztuka, jeśli chce, w każdej części może widzieć wszystko."
Henryk Bereza w: "Robert Musil", Egon Naganowski, s.150
Henryk Bereza w: "Robert Musil", Egon Naganowski, s.150
Odpryski
Rączkami dziecka rozsypujesz mnie,
bo jestem
napęczniała jak purchawka - dotkniesz jeszcze raz chropowatej skórki
i pęknę.
Zarodniki mojej wyobraźni rozsypią się
wokół ciebie,
jak ty rozsypujesz
swoje białe nasionka we mnie.
A słońce robi się chłodne.
Stygnie
stygmatami
odprysków naszych niespotkań
na moim ciele...
które nabierasz w dłonie
jak cukierki.
18.11.2006
Fink - Warm Shadow.... usłyszane w radio w trakcie powrotu do domu.
Mój pierwszy przypadkowy klip muzyczny. Fragment utworu: Warm Shadow.... Muzyka Fink świetnie buduje nastrój :-) na wieczory w drodze.
sobota, 8 października 2011
malarstwo-fotografia-konwencja-rzeczywistość-iluzja
Projekt Alexy Meade zafascynował mnie zabawą z konwencją. To przewrotne zmrużenie oka w stronę odbiorcy sztuki malarskiej. Przypomina mi się "Precesja symulakrów", bo kopia jest tu bezpośrednio nakładana na oryginał i oryginał niknie, kopia go zastępuje, kopia staje się oryginałem... Tu żywy model pozwala się odzierać z realności... To jest dla mnie prawdziwa dekonstrukcja!!!! BRAWO!
Po więcej obrazów zapraszam tu.
O artystce i jej pracy zajrzyjcie TU.
środa, 24 sierpnia 2011
...
Na początek luźne tłumaczenie:
To mnie nie rani...(?)
Chcesz wiedzieć, jakie to uczucie?
Chcesz się przekonać? chcesz zobaczyć, że "to mnie nie rani"?
Czy chcesz usłyszeć o umowie, którą zawieram?
Chodzi o Ciebie i o mnie.
Nie chcesz mnie ranić,
ale zobacz jak głęboko leży (Twój) pocisk.
Nieświadoma, rozdzieram Cię na strzępy.
....
Czy naprawdę mamy tyle nienawiści dla tych, których kochamy?
Powiedz mi, że oboje się (dla siebie/ razem) liczymy...
To Ty...
chodzi o Ciebie i o mnie,
Ty i ja - nie będziemy nieszczęśliwi.
I gdybym tylko mogła,
zawarłabym umowę z Bogiem,
I sprawiłabym, aby zamienił nas miejscami,
......
Chodź dziecino, chodź skarbie!
Daj sobie ukraść ten moment!
No chodź, aniele, chodź kochany,
Wymieńmy się doświadczeniem!
Ty i ja - nie będziemy nieszczęśliwi.
I gdybym tylko mogła,
zawarłabym umowę z Bogiem,
I sprawiłabym, aby zamienił nas miejscami,
......
Chodź dziecino, chodź skarbie!
Daj sobie ukraść ten moment!
No chodź, aniele, chodź kochany,
Wymieńmy się doświadczeniem!
......
I gdybym tylko mogła,
zawarłabym umowę z Bogiem,
Przekonałabym go, aby zamienił nas miejscami,
I gdybym tylko mogła,
zawarłabym umowę z Bogiem,
Przekonałabym go, aby zamienił nas miejscami,
......
Utwór ten ma dla mnie bardzo osobisty wydźwięk. To miłość dawna i rozemocjonowana, wtedy dopiero dojrzewająca, głupia i niespokojna... a jednak czasem jej mi brakuje... Chociaż z tej perspektywy - kocham to, co mam; i kocham pamięć o tym, co przeszło, a wydawało się niemal niezbywalne, wielkie i niszczące... Może porównanie będzie banalne - jak gwałtowna burza... ale (jak to gdzieś zasłyszałam): Gwałtowna burza zmiotła z powierzchni ziemi dom... I zostawiła piękny widok.
...
Bo dziś przypomniałam sobie film "Wichrowe Wzgórza". Mój mąż zasnął w połowie... :-)
A więc - z dedykacją dla tych, którzy przeżywają okres burzy i naporu, i dla tych, którzy już tylko (albo - wciąż) o nim pamiętają:
poniedziałek, 15 sierpnia 2011
Muzycznie....
Lubię nietypowe instrumenty, które oddają tak piękne dźwięki... Chyba samo posiadanie hang drum inspiruje do komponowania i eksperymentów z nutami, frazami, rytmem.
hang "hypnotic chill"
volkan ergen
Dopiero odkryte.... Gdyby cisza brzmiała, mogłaby brzmieć tak....
Hymn do Piękna - Charlesa Baudelaire'a i trochę dywagacji okołotematycznych.
Czy jesteś, Piękno, z nieba czy też z piekła rodem?
W twym spojrzeniu anielskim i szatańskim płynie
Cnota mącona zbrodnią, przesyt truty głodem,
Możesz przejrzeć się w sobie jak pragnienie w winie.
W twych oczach jutrznie wstają, zapadają zorze,
Zapach świeżości ronisz jak po burzy kwiecie,
Przez filtr całunków z ust swych podobnych amforze
Sączysz słabość w herosa a zuchwałość w dziecię.
Idziesz po trupach drwiąc z ich daremnych żywotów.
Gnój nie jest twym diamentem najskromniej bajecznym,
Mord, ulubieniec twoich najdroższych klejnotów
Na brzuchu wzdętym pychą drga w transie tanecznym.
Czy jesteś blaskiem gwiazdy, czy prochem ciemności?
Jak wierny pies za tobą idzie przeznaczenie.
Rządzisz, za nic nie biorąc odpowiedzialności
I jak popadło siejesz radość i cierpienie.
Ćma skwiercząc w ogniu świecy modli się: kapłanko
Światła, bądź pochwalona, spal sny nierozumne!
Kochanek gdy pochyla się drżąc nad kochanką
Jest jak umierający, co pieści swą trumnę.
Nieważne, czy przybywasz z nieba czy też z piekła,
Jeśli, monstrum genialne z marzenia i błota,
Do tej nieskończoności, która mnie urzekła
Tajemnicą wieczystą, otworzysz mi wrota.
Nieważne, czy cię począł Bóg czy bies w otchłani,
Czy lśnią welurem oczu wstydy czy bezwstydy,
Jeśli ujmiesz, jedyna królowo i pani,
Choć trochę nędzy życiu, a światu ochydy.
Przełożył Zbigniew Bieńkowski
Piękno - kategoria estetyczna.... Piękno - kategoria etyczna.... Piękno - zestaw cech materialnych.... Piękno - zestaw cech moralnych.... Czy tylko piękno ma prawo do miłości? Jakie piękno? Czy kochać brzydotę to patologia? Co jest brzydotą? Czy rzeczywiście piękno jest względne? Może względne jest tylko piękno materialne, estetyka? Przychodzi mi na myśl kilka książek: Zbigniewa Herberta "Martwa natura z wędzidłem" (piękno w malarstwie), "Pachnidło" Patryka Suskinda (miłujemy piękno, którym jest odpowiedni zapach - feromony????), Umberto Eco "Historia Piękna" i "Historia Brzydoty".
No i krótki filmik, który mnie zainspirował do powyższego wpisu:
dove evolution
Ps - Dla mnie sens filmu kończy się na zdaniu "Nie dziwne, że nasze postrzeganie piękna jest zaburzone" i tu można przerwać :-)
poniedziałek, 8 sierpnia 2011
Sex, Lies & Videotape by Steven Soderbergh
Film widziałam dwa razy - jakieś 8 lat temu i dzisiejszego wieczora. Piękne kino. Kino, które nazwałabym kinem otwarcia dla prawdy. Wzruszające i dotykające mojego ulubionego tematu: uczuć.
Niezwykła delikatność tej sceny, jej cisza i jednocześnie schowana w niej rwąca rzeka emocji ... po prostu dotyka mnie, powtórnie uwrażliwia ...
To raczkująca miłość, niepewna, wycofana, stęskniona i odszukująca się na nowo do UCZUCIA.
sobota, 30 lipca 2011
z dawnych...
"Na wiosnę..."
Zamawiam Cię, przejęzyczam...
Słowa zbieram z dostrzeżonej w witrynie sukienki.
Wyciągam nitki alfabetu ze szwów w przymierzalni po kryjomu,
i dopasowuję ten niemy język do długości ramiączek.
Kryguję się...
W lustrze dostrzegam wyraz "tajemnica" w niedomkniętym suwaku,
więc Cię przejęzyczam odsłoniętymi plecami
i pozwalam niedopowiedzeniu rozsypać falbanki,
spruć dekolt w uwolniony oddech,
na wiosnę.
rys. ja
z dawnych...
Zostawiłam przy Tobie moje dziecko... moje niedojrzenie, które nocą głaszcze samo siebie. Teraz czas je przygarnąć i utulić, i w ten sposób przyjąć tę część Ciebie, która mnie osierociła.
piątek, 29 lipca 2011
The Things You Said
Piękny utwór dotykający uczuć między dwojgiem... Rzeczy, które powiedziałaś/łeś... słyszane... zniekształcony obraz...
... i głos wewnętrzny, który kołacze się pomiędzy "tak, tak, nie, nie"... Obyśmy w życiu przeżywali jak najmniej rozczarowań, a jeśli się zdarzą, obyśmy wyciągali z nich właściwą naukę i wciąż umieli znaleźć dobre słowo dla drugiego człowieka :-)
Potrzeba... Miłość...
Z czasem trudno już odróżnić czy kocha się, bo się kogoś potrzebuje, czy odwrotnie... Myślę, że dopiero w chwili, gdy pustka zagląda w oczy, można się przekonać, co w nas siedzi, ale trzeba jeszcze mieć odwagę zobaczyć to, co w nas siedzi i być gotowym do pogodzenia się z tym, cokolwiek się w sobie odkryło, a nawet pokochać to... albo strzelić sobie w łeb....
I jeszcze jedno, a propos strzelania sobie w łeb. Kiedyś powiedziałam koledze, że, gdybym poznała tajemnicę miłości, odkryła jej sedno, czym jest i dlaczego i przez co i w czym jest... STRZELIŁABYM SOBIE W ŁEB.
sobota, 16 lipca 2011
Kinemagrafy (Cinemagraphs): ruchoma fotografia
Kinemagrafy to ruchoma fotografia stworzona przez nowojorską fotograf Jamie Beck oraz projektanta www Kevina Burga.
Odkryłam ten projekt zupełnie przypadkiem i jestem zachwycona. Pomysł jest banalny, a efekt poruszający (dosłownie i w przenośni). Kojarzy mi się to z początkami przemysłu filmowego i pierwszymi ruchomymi obrazami, a pomimo tego czuć, że projekt jest skupiony na fotografii. Kilka ujęć tej samej chwili zmontowanych w GIFa... To powrót do źródeł kina i jednocześnie przypomnienie, że u jego podstaw leży przecież robienie statycznych zdjęć i składanie ich w "ruch". Te dzieła to także prosta odpowiedź na poszukiwanie nowatorskich rozwiązań w fotografii, obywająca się bez obrazowania skandalu, skrajności i sztuczności.
Piękne, ulotne, delikatne... ciche :-)
Miłych wrażeń i udanych refleksji:
Odkryłam ten projekt zupełnie przypadkiem i jestem zachwycona. Pomysł jest banalny, a efekt poruszający (dosłownie i w przenośni). Kojarzy mi się to z początkami przemysłu filmowego i pierwszymi ruchomymi obrazami, a pomimo tego czuć, że projekt jest skupiony na fotografii. Kilka ujęć tej samej chwili zmontowanych w GIFa... To powrót do źródeł kina i jednocześnie przypomnienie, że u jego podstaw leży przecież robienie statycznych zdjęć i składanie ich w "ruch". Te dzieła to także prosta odpowiedź na poszukiwanie nowatorskich rozwiązań w fotografii, obywająca się bez obrazowania skandalu, skrajności i sztuczności.
Piękne, ulotne, delikatne... ciche :-)
Miłych wrażeń i udanych refleksji:
“I was shooting a building to make a cinemagraph one day, and nothing moved. I thought, well this is dumb, but then the light changed, a bird flew by, and I realized that everything is alive."
Jamie Beck - phtographer
A tutaj oryginalny blog i troszkę innych informacji, a przede wszystkim więcej kinemagrafów :-)
sobota, 18 czerwca 2011
OBCY, zażyłość i miłość.
Obcy jako potencjalny wędrowiec wg. Georga Simmla to ktoś, kto przychodzi z zewnątrz i zostaje, ale zawsze naznaczony jest możliwością odejścia, bo nie jest autochtonem. Cytując za Ł.Łotockim, "cechą <<obcego>> jest m.in. obiektywność w stosunku do grupy dominującej oznaczającą, połączenie <<bliskości i dystansu, obojętności i zaangażowania>>". Obcość jest tu swoistą wolnością, która dystansuje i wyswabadza do innej bliskości. Zażyłość z obcym to zażyłość "napiętnowana" szczeliną prowadzącą przez całość relacji, szczelina owa to wieczne przyjście-odejście (jego ciągła możliwość).
Pielęgnacja "przyjścia-odejścia" w miłości budzi w obojgu pokorę i szacunek dla własnej odmienności, wyzwala od ograniczeń i uświadamia, że w każdym momencie wciąż dokonujemy wyboru, który zbliża. Decydujemy, by zostać, a nie odejść. Wybór jest wolnością. Obcy zawsze jest tego wyboru świadomy i wiecznie go dokonuje. Miłość w tym świetle - to dwie obcości, które się dotykają i są przy sobie.
Pielęgnacja "przyjścia-odejścia" w miłości budzi w obojgu pokorę i szacunek dla własnej odmienności, wyzwala od ograniczeń i uświadamia, że w każdym momencie wciąż dokonujemy wyboru, który zbliża. Decydujemy, by zostać, a nie odejść. Wybór jest wolnością. Obcy zawsze jest tego wyboru świadomy i wiecznie go dokonuje. Miłość w tym świetle - to dwie obcości, które się dotykają i są przy sobie.
Rys. by Anna Ochocka (all rights reserved)
poniedziałek, 4 kwietnia 2011
Estetyka japońska. Estetyka życia i piękno umierania. - red. Krystyna Wilkoszewska
Z części: STRUKTURA IKI, Kuki Shuzo
"Dopiero gdy pod zalotnym, beztroskim uśmieszkiem dostrzeżemy ledwie widoczny ślad szczerych, gorących łez, możemy uznać, że poznaliśmy prawdziwe oblicze iki."
" (...) o zalotności w jej doskonałej postaci możemy mówić jedynie wówczas, gdy relacyjna i dynamiczna możliwość istniejąca między przedstawicielami dwóch płci ulega absolutyzacji w postaci możliwości."
"W iki wciąż żywotne są ideały <<Drogi wojownika>>. Duch rycerski, który nakazywał zachować <<dumę wojownikowi, nawet, gdyby nie miał co do ust włożyć>>, zostanie niebawem przejęty przez mieszczański etos i znajdzie swój wyraz jako hardość, która nie pozwoli mieszkańcowi Edo godnemu tego miana trzymać do następnego dnia pieniędzy, które ma przy sobie, ale będzie także dyktować postawę pełną dystansu, która kazała traktować z góry podrzędne prostytutki i upadłe gejsze. Ustanawiał normy zachowań w dzielnicach rozrywek, wedle których na przykład <<kurtyzany nie kupowano za pieniądze, lecz zdobywano ją z fasonem i brawurą>>."
modlitwa błazna - edward rowland sill
Gdy uczta dobiegła końca, król,
by myśli złych wstrzymać gonitwę,
do błazna rzekł: "Klęknij tu błaźnie
i szybko zmów do mnie modlitwę".
Trefniś zdjął czapkę z dzwoneczkami,
zerknął na kpiące miny wkoło,
jego gorycz skrywała farba,
którą umazał twarz po czoło.
Schylił głowę, powoli klęknął,
parsknęli śmiechem dworzanie,
a on wyszeptał błagalnym tonem:
"Okaż błaznowi litość Panie".
Zaległa cisza, król wyszedł z sali,
w ogrodzie usiadł w swej altanie
i w samotności szepnął cicho:
"Okaż błaznowi litość Panie".
Diego Velázquez
Portrait of a sitting court jester (Sebastián de Morra?), 1645
sobota, 2 kwietnia 2011
Recenzje: Świetlicki, Zimne kraje 3 (1997)
Analizy, interpretacje, prace: ... nie czuć się zagrożonymi w naszej codzienności ....
Szkic do tekstu Wilhelma Dilthey’a,
pt. „Wyobraźnia poetycka i obłęd”.
Czym jest wyobraźnia twórcy według Wilhelma Dilthey’a? Co ma wspólnego z obłędem? Wreszcie – jakimi cechami odróżnia się geniusz od szaleńca? Te trzy pytania zdają się być kluczowe dla referatu autorstwa niemieckiego filozofa i teoretyka kultury, jakim był Dilthey. W kręgach Zachodniej cywilizacji wzajemne projektowanie na siebie cech artysty i obłąkanego ma długą tradycję i było obecne niemal od zawsze. Już w czasach starożytnych, na co zwraca uwagę autor Wyobraźni poetyckiej i obłędu, porównywano stany twórczego uniesienia z atakami szaleństwa. Filozofowie tacy, jak Platon, Demokryt czy Arystoteles posługiwali się kategorią obłędu, jako nieodłączną w opisie kreacyjnego ożywienia charakterystycznego dla artysty. „Nie dzieje się nic genialnego bez domieszki szaleństwa” – mawiał ten ostatni. Również starożytni twórcy zdawali się żywo przyjmować kategorię szaleństwa, „boskiego obłędu” jako właściwą ich aktom twórczym, a Horacy swoją wenę nazywał amabilis inasnia, co w prostym przekładzie znaczy „miłe, godne kochania szaleństwo”. Taka tradycja przetrwała poprzez wieki, gdzie na swej drodze spotkała się z filozofią Schopenhauera i jego teorią patologicznej konstytucji geniusza, znalazła swój najgłębszy wyraz w dokonaniach psychoanalizy, aż po dziś dzień, kiedy to artystę często określa się epitetem „nienormalny”, czy „szalony”. Ale zanim skupię się na zestawieniu geniusza z obłąkanym, postaram się odpowiedzieć na pierwsze pytanie, jakie nasuwa się w trakcie lektury referatu W. Dilthey’a, mianowicie: czym jest wyobraźnia twórcy?
Otóż Dilthey zdaje się wyobraźnią twórczą nazywać swego rodzaju energię psychiczną, która w toku doświadczenia i przeżyć wewnętrznych ewokuje specyficzne obrazy, czy całe kompleksy obrazów. Jest to specyficzna działalność umysłu ludzkiego, której efektem jest powoływanie do swoistego życia pewnych projektów, wizji, czy – jak pisał sam Dilthey – przedstawień. Ale co wspólnego z obłędem ma wyobraźnia poetycka? Obrazy powstające w wyobraźni twórcy cechują się specyficzną siłą przedstawienia, są niemal zmysłowo odczuwalne, prawie naoczne. Genialne „przedstawienia duchowe” wyróżniają się niezwykłą energetycznością – pochłaniają dużo sił, ale również pobudzają znaczne ich pokłady zarówno w twórcy, jak i odbiorcy dzieła. Są niemal halucynogenne, ba! są niemal halucynacjami! Tak z resztą nazywał je Freud, przywołany przez Wilhelma Dilthey’a w tekście. Nieodłączną cechą twórczych wizji jest ich dążenie do transgresji. Przedstawienia, wyobrażenia, obrazy artysty wyłaniają się z doświadczenia codziennego, ale dążą do przekraczania „granic rzeczywistości”. Jednak nie po to, by oddalić odbiorców dzieła od codzienności, ale po to by ukazać ją w nowym świetle, albo – by prześwietlić genialną wizją doświadczaną powszedniość. Stąd przekonanie Dilthey’a, że „(…) zawsze będzie cechą wielkiego poety, że tworzy typ, który wykracza poza wszelkie doświadczenie, a który jednak mimo to pozwala nam lepiej pojmować zwyczajne doświadczenie i czynić je bliższym naszemu sercu”. Jednak owa graniczność, czy też trensgresywność skłania do odnajdywania podobieństw pomiędzy stanami twórczego uniesienia a atakami szaleństwa. Z tą różnicą, że obłąkany po przekroczeniu granicy, już spoza niej nie wraca.
Tutaj należy przywołać termin ukłuty przez Dilthey’a dla rozgraniczenia osobowości twórczej i patologicznej. Autor Wyobraźni poetyckiej i obłędu wyróżnia specyficzną i nieświadomą – jego zdaniem – umiejętność, która pozwala artyście samoregulować relacje jego wizji z rzeczywistością, a którą nazywa „kompleksem życia psychicznego”. Na ów kompleks składają się uwewnętrznione przedstawienia, wartości i cele, które decydują o wzajemnych powiązaniach treści wewnętrznych i zewnętrznych. Kompleks życia psychicznego pozwala odróżnić wyobrażenia, urojenia, wizje od rzeczywistych zdarzeń, obiektów itp. Geniusz twórczy cechuje się zaś tym, że przy ogromnej sile wyobrażeń i niemal zmysłowej ich namacalności, stosunek tych wizji do rzeczywistości reguluje równie silny kompleks życia psychicznego. Artysta nie jest jednak ograniczony jego działaniem. To odróżnia go także od „zwykłych ludzi”, u których ów kompleks także działa, jest jednak zbyt silny, by pozwolić na wydobywanie z taką samą, jak u geniusza, energią imponderabiliów fantazji. Dilthey pisze: „Geniusz jest wynikającym z energii i doskonałości tego kompleksu spojrzeniem dostrzegającym to, co istotne.”.
Dilthey porusza w swoim referacie, obok mechanizmów regulujących stosunek wyobrażonego z rzeczywistym - zwanych kompleksem życia psychicznego, również kwestię takich mechanizmów psychicznych jak projekcja i identyfikacja, które działają zarówno w osobowości twórczej, jak i patologicznej. Szaleniec projektuje swoje cechy osobowe na wizje, halucynacje, których doznaje. Identyfikuje się z nimi i nakłada je niejako na nie swoje ego, któremu pozwala się stopić z nękającymi go fantazmatami. W efekcie zatraca umiejętność rozpoznania tego, co jest rzeczywiście i tego, co istnieje tylko w jego głowie. Zachodzi tu nie tylko proces stopienia się ego obłąkanego z wytworami jego dotkniętej szaleństwem psychiki, ale również proces roztopienia się jego osoby w tych wytworach. Energia kompleksu życia psychicznego jest u osoby obłąkanej niemal równa zeru, a mechanizmy projekcji i identyfikacji działają z nieograniczoną swobodą. Inaczej spawy się mają u artysty. W akcie twórczym dochodzi do projekcji ego poety na wytwory jego wyobraźni oraz do identyfikacji z nimi, ale mechanizmy te są kontrolowane przez wspomniany już kompleks życia psychicznego i harmonijnie współdziałają z mechanizmami odpowiedzialnymi za rozpoznanie, nazwanie i odróżnienie doświadczeń rzeczywistych od tych, które mają miejsce tylko w jego wyobraźni. Można powiedzieć, że stopień intensywności doznań psychicznych u geniusza i u szaleńca jest podobny, ale odróżnia ich od siebie umiejętność kontrolowania tych przeżyć i właściwego nazywania ich relacji z rzeczywistością.
Dilthey przywołuje w swoim referacie liczne przykłady utożsamiania się twórcy z przeżyciami tworzonej przez niego postaci, jak na przykład Gustaw Flaubert, który po opisaniu otrucia powołanej przez siebie postaci literackiej, relacjonuje, że za cierpieniem Pani Bovary, doświadczył także bólów, które skończyły się niestrawnością i wymiotami.
U genialnego twórcy wzrost energii kompleksu życia psychicznego jest wprost proporcjonalny do wzrostu jego przeżyć wewnętrznych. I ta specyficzna homeostaza pozwala geniuszowi zachować fenomenalną swobodę twórczą przy jednoczesnym i ciągłym odnoszeniu się do doświadczeń zewnętrznych. Dzięki tej równowadze możemy obcować z niezwykłymi wytworami artysty i nie czuć się zagrożonymi w naszej codzienności.
Wilhelm Dilthey - Wyobraźnia poetycka i obłęd
Erna Rosenstein - Trucizna, 1965
O Ernie: http://www.culture.pl/pl/culture/artykuly/os_rosenstein_erna
Dzięki Justynie :-)
Czuliśmy obecność....
„Czuliśmy obecność, lecz miała ona jakąś rozcieńczoną postać.”
Miedzy nami, gdzieś w przestrzeni naszych palców, był strach... Taki podskórny, że coś w nas nie zasługuje na dotyk, na ciepło. Wzrok błąkał się po tym wszystkim: po ruchach ramion, otwartych ustach, które zapraszały do wewnątrz, napiętych udach, po mojej i twojej piersi, jakby chcąc utwierdzić widok na dnie naszego spojrzenia. Tylko nie patrzyliśmy sobie w oczy. Nie były dokarmione wiarą, że można. Oddychaliśmy wolno, bezpiecznie, oszczędnie. Drżenie, które mogłoby mówić za nas, było stłumione, wciśnięte na samo dno cofniętego ciała. Unosiliśmy się nad nigdypłonącą pościelą jak dwa embriony. Bez pełnego kośćca, bez kręgosłupa, bez wykształconej postaci, która pozwalałaby nam na skończone gesty. Naprawdę nie było tam ciebie, ani nie było mnie; nie nadaliśmy sobie znaczenia, które wywiodłoby nas z rozpłynięcia, z otaczającej przestrzeni, do czegoś więcej niż samotność, niż chęć nakarmienia. Zajęci własnym nieodciętym łożyskiem załamanych uczuć, właściwie byliśmy tam sami. Degradowaliśmy swoje pożądanie do nijakości. „Pragnę” było uzupełniane przez cyniczny grymas - śmiech, który odbierał słowom powagę obietnicy albo przyrzeczenia... to brzmiało jak „pjagnę” jakichś nieurosłych istot, zafiksowanych dzieci. Wrośnięci we własny lęk, snuliśmy - każde z osobna - kokony asekuracji. Nie dotykać - to nie musieć czuć; nie być dotykanym - to nie być narażonym na ból. Ale dłonie i tak zagarniały pod siebie miękkość drugiego ciała. Profani, spoceni od strachu, bez zaufania w ciepło swoje i czyjeś, podnieceni śliską pieszczotą. Czy wyłączasz świadomość? Tak, wyłączam świadomość. Czy zamykasz czucie? Tak, zamykam czucie. Czy tłumisz słabość wygłodnienia? Tak... Pozór naszej siły, samowystarczalności uwodził nasze niedokończenie i palił ukryte pragnienie ciepła wstydem. Letni, bez myśli, nie schodzimy po ścieżkach naszych żył do samego dna, gdzie skrycie karmimy naszą bękarcią potrzebę bycia i kochania. Samokastrujący swoje ciało. Poprzycinaliśmy języki pragnień. Wydłubaliśmy oczy naszym uczuciom, by nie zauważały w swojej wędrówce po tętnicach, że w każdym ich wirażu zebrały się osady chwil, gdy skuleni na łóżku płakaliśmy za ogrzewczym dotykiem i słowem. Chcesz, opowiem ci bajkę, jak będzie po wszystkim, abyś lepiej usnął. Ty mi też opowiesz. Zalepimy się wzajemnie papką neutralnych słów. Chcesz? Nasza obecność też będzie bajką. Powiedz... Chcesz, zatańczę przed tobą, ale nie jak kobieta, zatańczę dzieckiem. Chcesz, powiem o swoich lękach... ale nie wprost: poprzemycam między wierszami, z greckim uśmiechem; tak, żebyś miał możliwość nieusłyszenia, pominięcia. Chcesz, powiem, że jestem wygłodniała, ale poproszę o słodkie słówko. Chcesz, powiem, że tęsknię i pragnę, a potem dodam: „Co ja pieprzę?!”. Tak będziemy uzupełniać nasze skorupy. Tak będziemy zawiązywać w kokon nasze dłonie do zsinienia... Nie. Powiedz, że nie chcesz!
Subskrybuj:
Posty (Atom)